Son çare ölmek bile değil.
Biraz gücüm olsaydı gelirdim.
Gözüm üstünde değil bundan sonra.
Yanında taşıma beni, bırak.
Çarparım taşlara.
Benim olma ki değ bütün bu dünyalara.

Belki yarım kaldım.
Bence en doğrusuydu yaptıklarına say.
Çünkü yoruldum, peşinde sürüklenmek sorun değil de,
koşup hiçbir yere varamadığımı düşündükçe gülüyorum.

Belki yarım kaldın.
Ağır konuştuysam da sustuklarıma say.
Çünkü değiştin, aslında hep böyleyim desende
benim hayal ettiğim sen artık uzaklarda biliyorum.

Dolsun içim benim, ağlamam.
Yine yer yok içimde dünyalara.
Değişir mi dediklerin sonradan?
Bana kar kalmaz derdim.
Dolsun içim benim yok ziyanı.
Çevirdi gidişlerin dört bir yanımı.
Yine de durmadan beklerim.
Bana dert etmez kalbim.

Belki yanlış anladım.
İhtimal vermesem de umutlarım var.
Çünkü çok garip. Şu an olduğun yeri bilmesemde,
yapabileceklerin canımı acıttıkça yaşıyorum.

Uyanmamayı diliyorum artık hep yattığımda.
Asıp kendimi kurtarmam için o aynı kabus başlamasın.
Öldüğünü düşünmek bittiğini bilmekten güzel.
Uyandığımda gözlerimden vücuduma kan bulaşır.

Belki yarım kaldım.
Beni hatırladıkça umutlarına bak.
Çünkü oradayım. Duvarda asılı birşey kalmadı.
Çok özleyince ortadan kesilmiş resimlerine bakıyorum.

Belki yarım kaldın.
Kendini kandırdıkça hep gökyüzüne bak.
Çünkü güneş yok. Kaybolursan kork çünkü ben de yokum.
Bu akşam içimdekileri dinledikçe susuyorum.

Dolsun içim benim, ağlamam.
Yine yer yok içimde dünyalara.
Değişir mi dediklerin sonradan?
Bana kar kalmaz derdim.
Dolsun içim benim yok ziyanı.
Çevirdi gidişlerin dört bir yanımı.
Yine de durmadan beklerim.
Bana dert etmez kalbim.