Blog

Günəşin kölgəsi olmur...


Xəyallar aləmimizə, yəqinki, hamımız güvənirik. Onda gəlin, mən danışım, sizsə xayallarınızda canlandırın.

Ağ oboy və üzərində qara naxışlarla bəzədilmiş bir otaqdayam. Otaqda bir neçə əşya var: divardan asılmış çox böyük bir güzgü, fıstıq ağacından hazırlanmış qəribə bəzəkləri olan masa, masanın üzərində içərisi qırmızı və göy mayeylə dolu olan iki stəkan.

Əvvəlcə güzgüdə özümə baxdım. "Hər insan bir dünyadır” düşüncəsi beynimdə fırlanmağa başladı. Keçdim masanın arxasına. Öncə qırmızı maye ilə dolu olan stəkanı götürdüm. Yavaş-yavaş addımlayaraq güzgünün önünə qayıtdım. Stəkanın üzərində "məni iç” yazılmışdı. Qırmızı mayeni içdim. Yavaş-yavaş gözümün qarşısındakı hər şey parçalanmağa başladı. Güzgüdəki əksim artıq mənə oxşamırdı. Mən sanki parçalanaraq bir dünya olmuşdum. Qarşımda bir yox, bir neçə insan durmuşdu. Hamısıda mənə oxşayırdı. Sanki mən 4 hissəya parçalanmışdım. Birincisində elm, ikincisində din və sevgi, üçüncüsündə azadlıq və sonuncusunda isə məni mən edən duyğularım formalaşdışdı. Qarşımdakıların hamısı elə özüməm.

Mən Müzəffərəm – hər kəsin tanıdığı, sakit, çalışqan, elimli biri. Həmdə qorxaq, cəsarətsiz, həyatdan küsmüş, pesimist biri.

Mən Fəridəm – sevgi dolu xoşbəxtliyin sinonimi, arzularının reallığına inanıb həyata ikiəlli tutunan və sevinclə yaşayan biri. Həmdə dininə bağlı olub, hər şeyə dini baxımdan yanaşmağa çalışan biri.

Mən Azadam – azadlıq həvəskarı, optimist fikirlər və müsbət düşüncələr məskəninə çevrilmiş bir beynin sahibi olan biri. Həmdə səhvlərim üzümə vurulduqda cəld bir şəkildə müdafiyəyə keçməyi və əks-hücuma atılmağı xoşlayan biri.

Mən MAP-am – rep həvəskarı, fəlsəfi romanlar yazmaq həvəsiylə yaşayan və ədəbiyyata bağlı kiçik bir yazıçı olan biri.

Mən mənəm – hər parçamda bir dünya, bütünlükdə bir insan... Güzgüdəkilər mənə həm çox tanış, həmdə çox uzaq gəliridi...

Keçib masanın üzərindəki mavi maye ilə dolu olan stəkanı götürdüm. Onunda üzərində "məni iç” yazılmışdı. İçdim. Sanki indi bütüb parçalar yerinə oturub birləşirdi. Güzgüdə gördüyüklərim sanki bir bünyanı parçalarıymış kimi birləşirdilər.

Xəyallar aləmindən ayrılmaq vaxtıdı. Sənin müşahidənlə mən özümü parçaladım. Bəs sən? Sən heç özünü parçalamışdınmı? Vaxt itirmə, elə indi xəyallar aləminə qayıt. Qırmızı maye ilə dolu olan istəkanı iç. Özünü fərdlərə böl, dəyərləndir. Hərəsinə bir ad ver. Və hansı yaxşı deyilsə içindən at. Yerinə yenisini gətir. Sonra mavi maye ilə dolu olan stəkanı iç, parçalar yerinə qayıtsın. Yenidən özünə bax. Bayaq gördüklərin elə sən özünsən. Özün özünə hakim ol! Duyğularını, hisslərini özün idarə et! Unutma: gülüşü sən yaratsan kədərin olmaz. Nə də olsa, günəşin kölgəsi olmur...


Paşazadə Müzəffər [MAP]