“Bütün keşif yolculuklarını İngiltere yaptığı, sömürgeleri İngiltere kurup haritaları İngiltere çizdiği için, dünya üstündeki çoğu yerin adı ikinci el İngiliz isimler. Böylece, uzayın derinliklerini ele geçirme işi hızını aldığında, bütün yeni gezegenleri keşfeden ve haritalarını çıkaranlar dev şirketler olacak. Her gezegen ilk ırzına geçen şirketin kimliğine bürünecek.”

Chuck Palahniuk – Dövüş Kulübü (Ayrıntı Yayınları)
eklemiş Sera zaman: 10:30 AM 1 yorum
Labels: chuck palahniuk
Salı, Mart 09, 2010
Issızlığın Ortasında
“Gerçek, insanın dünyayı nasıl düşlediğidir, ama hiçbir şey zaman kadar gerçek değildir (…) Zaman korkulacak tek gerçektir. Çünkü insanların unutmak için çıldırdıkları iki büyük gerçeği bağlar birbirine. Doğum ve ölüm (…) İnsanlar o iki gerçeğin arasına gerilen incecik ipin üstündedirler ve bütün çırpınışları ipten düşmemek içindir… O ip durmadan kısalır, insanlar birbirlerini boğazlar. İki uç birleşinceye kadar sürer o boğazlaşma.” (s.46)

“Kendini tanımak gibi bir vahşeti yaşadın. Kolay değildir. Yüreğindeki vahşet seni cesur biri yapmıştı.” (s.47)

” ‘Tatlı’. Ortalama, zararsız biri anlamına gelen o bayağı sıfat.” (s.73)

“Kararsızlık yanlış karardan daha kötü bir illet. Kararlı düşünceyle gerçekleşmeyen eylem ölü doğmuş bir eylemdir.” (s.84)

“Galiba biz sonu gelmiş kavramlara sığındık bu kavgada. Dünyayı değiştirecektik ama değiştirmeye çalıştığımız dünyanın ne denli değiştiğini anlayamadık. Oysa artık kimsenin kahramanlara aldırdığı yok. Kahramanların sonu geldi, soyları tükendi. Belkemiğine bir sopa ve işin bitik…” (s.114)

“İnsanın gideceği, varacağı bir yer kalmamışken içine dönmesi kadar doğal ne olabilir.” (s.194)

“Ayrıntı dediklerin Tanrı’nın bağışı bize. Ayrıntılar olmasa gerçekler de olmazdı.” (s.234)

“Soyluluk esas olarak tersyüz edilmiş vahşetten başka bir şey değildir. Belki de üzerine geçirilen cila.” (s.278)

“Çılgınlığı kahramanlıkla eş tuttunuz. Kahramanlık adına içinizdeki şiddeti, o pislikleri kustunuz…” (s.295)

Mehmet Eroğlu- Issızlığın Ortasında

kitaba ilişkin
eklemiş Sera zaman: 10:30 AM 0 yorum
Labels: mehmet eroğlu
Pazartesi, Mart 08, 2010
Eski Bahçe-Eski Sevgi
“Yaşamı o kitapta olduğu gibi yoğun yaşayıp yaşamadığımı düşündüm. Aşkı, duyguları, özlemleri? Yoksa ben yaşanan tüm olayların bir gözlemcisi, dünyanın, duyguların, özlemlerin, ülkelerin, alışkanlıkların bir seyircisi miyim? Belki de gövdenin öldürücü acılarını gözlemci olarak taşımak daha kolay olurdu.” (s.92)

“Bir ülkenin anarşisini kim anlatabilir? Ölenler mi? Öldürülenler mi? Her gün yeni ölümleri bekleyenler mi?” (s.102)

“Kimse düşünmüyor insan varoluşunun ne çok benzerlikler gösterdiğini. Kader demek istemem. Ne çok benzerlikler! Özlem! Acı’ Öteki şeyleri anmak istemem. Büyük sözler. Büyük olaylar.” (s.117)

Tezer Özlü – Eski Bahçe, Eski Sevgi (YKY)
eklemiş Sera zaman: 8:03 PM 2 yorum
Labels: tezer özlü
Çocukluğumun Soğuk Geceleri
“Yaşam, şimdi ancak kavranılması ve anlaşılması gereken; oysa yaşanması, gerçeğine inilmesi ilerideki yıllara atılan bir yabancı öğe gibi önümüze getirilmiş. Coğrafya derslerine getirilen yerküre gibi. Kimse yaşadığımız mevsimin, günlerin ve gecelerin yaşamın kendisi olduğunan söz etmiyor. Her an belirtilen bir öğretiye, bizler de hazırlanıyoruz. Neye?” (s.23)

“Bütün küçük burjuvalar gibi, sorumlulukların zorunluluğu ile bağlılar birbirlerine.” (s.11)

“Neden dost olmadan, erkek-kadın, karı-koca olmaya çabalıyoruz? Bizim insanlarımızın insan sevmesi, insan okşaması, çocukluktan engelleniyor. Saptırılıyor, çarpılıyor.” (s.44)

“Bir kitapta okumuş, bir filmde izlemiş gibiyim beraberliğimizi.” (s.57)

“Bazı kitaplar, gerçek yaşamdan daha duyarlı, daha büyük boyutlara götürüyor beni.” (s.60)

“Beton, avizeler, naylon perdeler, formika masalar yozlaşmış bir kültürü simgeliyor.” (s.64)

Tezer Özlü – Çocukluğumun Soğuk Geceleri (YKY)
eklemiş Sera zaman: 7:53 PM 0 yorum
Labels: tezer özlü
Cuma, Şubat 26, 2010
Amber Gece
“Kitap kapanmıyordu, böğürleri paramparça bir bellekle kolonlanmış omuzları öbür insanların yükünü taşımak için yaratılmış insanın adımlarıyla, sayfa sayfa yeniden yola koyuluyordu.” (s.11)

“İkisi de ortak bir şiddetin baskısı altındaydı, biri unutmanın öbürü anımsamanın (…) Birbirlerine çarpıp geçiyorlardı, yitik kalpli, iki başıboş beden.” (s.44)

“Belleği; masalı, sonsuzluğu.” (s.47)

“Ağaçların gücünü ve huzurunu seviyordu, bir de sessizliklerini ve koyu gölgelerini. Onların toprağa bağlı ve göklere doğru uzanmış olduklarını ve bulutlara doğru yükselirken toprağa daha derin kök saldıklarını bilmek hoşuna gidiyordu.” (s.48)

“Öyle bir şarkı ki, bellekte kalmaz da, alabildiğine içe akıtılmış gözyaşları gibi, yavaş yavaş kana karışır ve yüreğin en derin yerine oturur kalır. Öylesine şarkılar ki, bunlara şarkı denmez, suskunluğun en uç noktasında fısıl fısıl gözyaşlarıdır bunlar, gizliden gizliye yüreğe dalan yarı-saydam yaşlar…” (s.53)

“Müzik ve rüzgar, insanı oradan oraya gezdiren iki çok yalın güç.” (s.85)

“Savaş buydu işte, insanları bıkmadan usanmadan, doymak bilmez midesine indiren ve onları tüm varlıklarıyla mahveden bir canavar anaydı o, değişmez bir gerçekti bu.” (s.106)

“Savaş gittikçe daraltıyordu sözcüklerin sınırlarını. Sonuçta koskoca toprak parçaları, fiziki ve beşeri coğrafyanın dışına koyarak, gülünç ve felaketzede sözcüklerle belirlenen yerler olup çıkıyordu. Bağımsızlık diye haykırıyordu kimileri ve vatanı kurtarmak, onu onuruna kavuşturmak için, ateşle ve kanla savunuyorlardı ülkeyi. Uzlaşma diye bağırıyorlardı kimileri de. Ve kendilerinin olmayan bir ülkenin efendisi olarak kalmak isteğiyle, uzlaşmaya gitmeye çalışırlarken, direnişin şiddetiyle ve çılgınlaşmasıyla birlikte kendi kendileri de kangren oluyorlardı. Bağımsızlık-uzlaşma, bağıra çağıra söylenen, ama kulağa girmeyen, insansal anlamını yitirmiş bu sözcüklerle varılan yer: Cebel-batağı, bu lafların müthiş kofluğunun ağırlığını ve yalan oluşlarının yarattığı tehlikeli sonuçları özetleyen cebel-batağı.” (s.109)

“Savaşın, tüm savaşların gizli nedenine geliniyordu: Taşağa taşak. Bir onur konusu, erkekler arasında bir övünç, bir güç ve itibar sayılan belden aşağısı üzerine oynanan, sonu gelmez büyük trajedi.” (s.114)

“Düşmanların adı yoktur, katillerin adı olmaz. Adsızdır onlar, sanki zulüm ve cinayet, adlarının üstünü örtmüştür, yok etmiştir adlarını.” (s.116)

“Savaşın, yasın, acının veya utancın yaraladığı tüm insanlar gibi yıkımlarının ve acılarının boyutunda sözcük bulamıyorlardı.” (s.118)

“Yaşadığım şu an için varım ben, çok kısa bir an. Sürekli olmayan, bağlantısız, boşlukta dönüp duran onların bir ışıltısı gibi.” (s.130)

“Ulusların hep iki belleği vardır: Biri uzun sürelidir, uzadıkça uzar, bu kahramanlık ve zaferle ilgili yandır, daha da uzunu, öcle ilgili olanıdır, meşin gibi sağlamdır o, sürdükçe sürer! Bir de kısa süreli bellek vardır, çok kısa süreli, utanç ve bozgunla ilgili bellek. Bu gelişmemiş belleğin bittiği yerde, daha da duyarsızlaşmış, güdük bir bellek vardır: Anımsamaktan kaçınır, vicdanı rahatsız eden, suçluluk duyuran şeyleri yadsır.” (s.132)

“Onlar için gerçek, düşe ve düşsele bitmez tükenmez bir çağrı, serüvene, arzuya ve gezip görmeye sürekli bir isteklendirme oluyordu.” (s.137)

“Sevmiyordu insanları. İnsanoğlu kafasını kurcalıyordu. İlk hayvanlığından yarı sıyrılmış bir hayvandan başka bir şey görmüyordu onda, topraktan ve çamurdan yarı sapmış bir hayvan. Değişimi yarım kaldığı için canavarlaşmış bir hayvan.” (s.143)

“İnsanlar delilerin söyledikleri şeylere pek kulak asmazlar, onlara pek yaklaşmamaya dikkat ederler (…) Delilerin sınırları aşmada gösterdikleri pervasızlıkları ve gülünç acılarıyla yaptıkları şeyleri, tiksintiyle olduğu kadar, doymak bilmez bir açlıkla seyrederler.” (s.161)

“Belleği bir kitaplıktan çok, alabildiğine geniş bir kuşhaneyi ya da bir serayı anımsatıyordu, çünkü bir kitabı okur okumaz, bu metinlerden sürüyle sözcük üretiyordu ve bunlar onda görüntü, ses, hareket halinde değişimlere uğruyordu. Kitaplar, onda yaşamaya başlıyordu, tuhaf, hepten, beyinsel, ama derin, biraz delifişek bir yaşamdı bu.” (s.239)

“Yürek yalnız bir avcıdır. Gözü körleşmiş, öfkeden deliye dönecek kadar inatçı. Kimi zaman kendi kendini vuracak kadar mantıksız bir avcı.” (s.251)

“Tanrıya dönüp ölçüsüz ve sonu gelmez biçimde anlamsız bir umuda ya da öfkeye kapılarak haykıran yalnızca insan değildi, Tanrı da insana dönüp haykırıyordu. Tanrı da insanlardan sevgi dileniyordu.” (s.303)

Sylvie Germain – Amber Gece (Can Yayınları)

kitap hakkında
eklemiş Sera zaman: 10:47 AM 0 yorum
Labels: sylvie germain
Pazartesi, Şubat 22, 2010
Boyunayım
Ama enine olmayı tercih ederdim.
Ben kökünü toprağa batırmış bir ağa. değilim
Taşlarını ve o ana sevgisini emen
Bu yüzden büyüyemiyordum parlak yapraklara her nisan
Bir çiçek tarhının güzelliği de olamadım ne yazık ki
Sanki özenle boyanmış ve kendi payına düşen hayranlarını kabul eder gibi
Pek yakında bütün yapraklarından birer birer döküleceğini bilmeden
Benimle karşılaştırılırsa, ölümsüz sayılır bir ağaç
Ve bir çiçek o kadar uzun boylu değildir belki, ama kalkışmanın anlamını bilir
Bense ömrünü bir ağacın, cesaretini istiyorum bir çiçeğin.

Bu gece, yıldızların o sonsuz incelikte ışıkları altında
Ağaçlarla çiçekler serin kokularını serperlerken havaya
Aralarında yürüdüm, hiçbiri farkına varmadan
Uykuya dalmadan düşünürüm de bazen
Ben de onlar gibiyim aslında-
Düşüncelerim bulanır sonra
Uzanıp yatmak daha doğal geliyor bana
Sınırı olmayan sohbet yürüyürlüğe girdiği zaman, gökle aramızda
Ve son kez uzanıp yattığımda bir gün ben asıl o zaman yararlı olacağım
O gün ağaçlar bana bir kez olsun dokunabilecek ve benimle ilgilenecek vakti olacak çiçeklerin.

Sylvia Plath
eklemiş Sera zaman: 12:05 PM 0 yorum
Labels: sylvia plath
Salı, Şubat 16, 2010
Bejan Matur
“Sonsuzluk ay gibi
Esirgiyor kendini dünyadan.”

“Tarihi gördük sadece, hayatı değil
Kesik gövdelerden yoruldu zihnimiz.”

“Derinlik kendine bakmasındadır insanın
Gözlerini içine daldırmasında.”

“Kalbime benziyor yaprakları ağacın
Kalbimin susuşu gibi kışın.”
eklemiş Sera zaman: 10:15 AM 0 yorum
Labels: bejan matur
Sesler
-O masalı nereden biliyorsun? Bizim şarkılarımızı nasıl öğrendin?
-Bir masal ya da şarkıyı duydum mu, o artık benim olur. Bu da benim marifetim.

Ursula Le Guin
eklemiş Sera zaman: 10:11 AM 0 yorum
Labels: ursula le guin
Pazartesi, Şubat 15, 2010
Üç Aynalı Kırık Oda
“Donarak ölmek gibidir ruhun çürümesi; için için eksilirsin, yavaş yavaş uyuşursun, hiçbir şey hissetmemeye başlarsın, sonra sen uykuya daldığını sandığında, ölmüşsündür aslında. Ölmüş olduğunu bile bilmemektir bu. Şu meydanlar, caddeler, sokaklar, ölmüş ruhlarıyla yürüyen insanlarla dolu!” (s.137)

“Can sıkıntısının da kendine göre bir ilmi vardır. İyi kullanırsan öğretici olabilir.” (s.138)

“Hayat dersi dedikleri, iş işten geçmeden farkına varmaktır yalnızca.” (s.140)

“Bazen kötü bir yol, insanı iyi bir sona ulaştırabilir.” (s.140)

Erkeklerin çoğu rüya körüdür. Rüya erkeklerin gözünden alınmıştır, onların gözleri, sahip olmak, elde etmek, mülk edinmek, fethetmek, rekabet, hırs, yarış içinde çoraklaşıp kurumuştur.” (s.144)

“Bazı kadınlar arasında kadın olmanın yetmediği büyük uzaklıklar vardır.” (s.148)

“Düşlerimin sessizliğinde yaşadım.” (s.159)

“Bu memlekette bir tek şeye güvenebilirsin: Unutkanlığa!” (s.195)

“Bazen insanlar hiç yaşamadıkları şeyleri diğerlerinden daha iyi gözlerler.” (s.198)

“Geçmişe hiç dokunulamıyor. Hatıra, zalim kudretini dokunulamazlığından alıyor.” (s.210)

“Kimse çıktığı yolda kendisi kalmaz. Yol insanı başkalaştırır.” (s.218)

Murathan Mungan – Üç Aynalı Kırık Oda
eklemiş Sera zaman: 2:59 PM 0 yorum
Labels: murathan mungan
Pazar, Şubat 14, 2010
Cumartesi
“Yalnızca çocuklar, aslında bebekler, her dileklerinin yerine geleceğini sanırlar; belki de diktatörlere o çocuksu havalarını veren de budur. Elde edemeyecekleri şeylere el uzatırlar. Hayal kırıklığına uğrarlarsa hiddetlenip kıyım yapabilirler.” (s.43)

“Kötü şeyler hayal etme alışkanlığı, tehlikeli bir dünyadaki doğal ayıklamanın mirası.” (s.44)

“O yalnızlık hep vardu, içinden geldiği gibi hareket etmesini engelleyen, heyecan düzeyini sınırlayan bir ihtiyattı.” (s.51)

“Güneşin doğuşu genellikle kırlarda olur, kentlerde ise sadece bir ayrıntıdır.” (s.53)

“Evlilik uyumunun bütün temellerinin özensizce tek bir an’a tıkıştırılıp tıkıştırılmadığını merak ediyor.” (s.55)

“Ulusu bir arada tutan yalnızca terör, bütün sistem korku üzerine kurulu ve hiç kimse bunun nasıl durdurulacağını bilmiyor.” (s.65)

Ian McEwan – Cumartesi
eklemiş Sera zaman: 11:52 AM 2 yorum
Labels: ian mcewan
Cumartesi, Şubat 13, 2010
Fransız Teğmenin Kadını
“Çağımızın sözde en büyük tasası, zaman kıtlığıdır: Toplumlarımızdaki zeka ve paranın son derece büyük bir bölümünü işleri daha hızlı yapmak için harcamamızın nedeni, bilime ve bilgeliğe karşı duyduğumuz çıkar tanımaz sevgi değil, budur; insanoğlunun nihai amacı mükemmel bir insanlığa değil de şimşek olup çakmaya, ışık hızına ulaşmaya çalışmaktır adeta.” (s.16)

“Çevresindekileri kurgusal karakterler olarak görüyor, haklarında şiirsel yargılarda bulunuyordu.” (s.54)

“Gözleri zekasını ve ruh bağımsızlığını gizleyemiyordu; ayrıca her türlü yakınlığı reddini ve kendisi olmaktaki kararlılığını da.” (s.113)

“Tiyatroda trajedi gayet hoştu hoş olmasına da normal yaşamda sapkınlık gibi görünebilirdi.” (s.117)

“İnsan yüreği insan beynini gaddarca bir süratle hükmü altına alır.” (s.134)

“Koruyucu renk değiştirme, yani insanın çevresiyle uyum sağlamayı öğrenerek yaşamını sürdürmesi-yaşının ya da sosyal sınıfının gereklerini sorgulamaksızın, ya da bu şekilde resmiyete sığınışını sosyolojik olarak açıklayabiliriz. İnsan böyle kılıç üstünde yürürken -her yerde var olan ekonomik baskı, cinsellikten korku, mekanist bilim akımı- kendi saçma gerginliğine gözlerini kapayabilme becerisi çok gerekliydi.” (s.135)

“Modaya karşı tümüyle kayıtsız gibi görünüyordu; buna rağmen hala hayattaydı, tıpkı yaban güllerinin sera çiçeklerine rağmen hayatlarını sürdürmeleri gibi.” (s.156)

“Dünya bir genellikse benim hep bir istisna kalacağımı buyuran bir ferman vardı sanki.” (s.159)

“Bir şeyi görmek, o şeyi kabul etmek demek değildir.” (s.161)

“Homo sapiensin trajedisi, yaşama şansı en az olanların çok fazla üremeleridir.” (s.208)

“Gizemi, güçlüğü, yasaklanmışlığın tadını yerle bir ederek, hazzı da yerle bir etmiş olduk.” (s.249)

“Her çağda, tanıkların ve yazıp çizenlerin büyük çoğunluğu eğitim görmüş sınıflardan çıkar; bu da tarih boyunca gerçekliğin azınlık tarafından saptırılmasına neden olur.” (s.249)

“İlerleme de huysuz bir ata benzer. Ya sen ona binersin, ya da o seni çiğner.” (s.264)

“Kendisini tanıyan ve eğitilmiş herkes kendini kendi çölünde bulur.” (s.271)

“Zamirler insanların uydurduğu korkunç maskelerdir.” (s.304)

“Bebek bekleyen annelerin o ağır, telaşsız yürüyüşünde bir şeyler vardır; dünyanın en yumuşak kibiri olsa bile bir kibir.” (s.384)

“Yalnızlığında sahip çıkabileceği bir şeyler vardı; toplum dışı biriydi o, diğerleri gibi olmayandı, ister aptalca olsun ister akıllıca pek az insanın alabileceği bir kararın sonucuydu.” (s.392)

“Hayatın bir simge olmadığını, tek bir bilmece ve onu bilememekten ibaret olmadığını, tek bir yüzü olmadığını ya da zarlar bir kere kötü gelmişse hemen bırakılamayacağını anlamaya başlamıştı; her ne kadar yetersiz, boş, ümitsiz olsa da katlanılmalıydı hayata…” (s.425)

John Fowles – Fransız Teğmenin Kadını (Ayrıntı Yayınları)
eklemiş Sera zaman: 10:30 AM 2 yorum
Labels: john fowles
Cuma, Şubat 12, 2010
İçimizdeki Şeytan
“Sen dünyada ne kadar antikalık yapmak istersen, hayat da önüne o kadar gündelik hadiseler çıkarıyor.” (s.24)

“Karanlık ve karışık olmak suretiyle derin ve manalı görünmek hilesine başvuruyorlar.” (s.251)

“İnsanların en zayıf yanları, sormadan, araştırmadan, düşünmeden, kafalarını patlatmadan inanmak hususundaki hayret verici temayülleridir. Dünyadaki yalancı peygamberleri yetiştirmek ve beslemek için en iyi gübre, işte bu bilmeden, inanmak için çırpınan kalabalıktır.” (s.252)

Sabahattin Ali – İçimizdeki Şeytan
eklemiş Sera zaman: 11:32 AM 0 yorum
Labels: sabahattin ali
Cumartesi, Ocak 23, 2010
Güzel Görüntüler
“Kümese kapatılmış, onu da tüm evren sanan tavuklara benziyoruz. Yeryüzünde bile küçücük bir çemberin içine kapanıp kalmışız.” (s.30)

“Bir erkeğe bağlanıldığı sanılır; oysa kendi herhangi bir düşüncene, bir özgürlük ya da beklenmedik bir olayın görüntüsüne, seraplara bağlısındır.” (s.38)

“Her an için kendi kendinin dostu ve sıcak yuvası olmak…” (s.41)

“Yakında teknik, doğanın kendisi gibi görünecek ve tümü ile insanca olmayan bir evrende yaşayacağız.” (s.47)

“Müzikte dile getirilen o soylu üzüntülerle hiç ilgisi yok gerçek üzüntülerin.” (s.76)

“Kardeş ruhlar öyküsüne kitaplardan başka bir yerde rastlanır mı?” (78)

“Niye çoğu kez, bazılarının zevki, başkalarının gözyaşlarıyla son bulur?” (s.94)

“Bir intihar olayı okuyunca, insana buz gibi ter döktüren şey, pencerenin demirlerinde asılı duran narin ceset değil, intihardan hemen önce o kalpte olup biten şeydir.” (s.98)

“Yaşantımız tek başına taşımak zorunda olduğumuz, pek çok tehlikelerle karşı karşıya kalan, dayanıksız bir yapıttır.” (s.113)

“Sessizliğin değil, boş anlamsız sözlerin verdiği o huzursuzluğu; nezaket perdesi altındaki bu boşluğu ve mesafeyi göremiyor muydu?” (s.161)

Simone De Beauvoir – Güzel Görüntüler
eklemiş Sera zaman: 10:00 AM 1 yorum
Labels: simone de beauvoir
Cuma, Ocak 22, 2010
Açlığın Biyografisi
“Halkının sözde eşsiz niteliğiyle kafamızı ütüleyen her ulusun, açlık çevresinde kurulmuş bir denklemi vardır.” (s.14)

“Senden asıl beklenen yaşıtlarına benzer davranmaktı.” (s.19)

“Ben çağlayandım, varlıktım, varlık olmamanın kökten yokluğuydum, sularının en kabarık olduğu andaki ırmaktım, yaşamı dağıtandım, yakarılması gereken güçtüm.” (s.24)

“Tanrısal besin çikolatadır. Yalnızca Tanrı’ya inanmak için değil, aynı zamanda onun huzurundaymış gibi duyumsamak için insanın ağzında en iyisinden bir parça çikolata bulunmasu yeterli değil miydi? Tanrı çikolata değil, çikolatayla onun değerini anlayabilecek bir damak arasındaki buluşmadır.” (s.26)

“Suratlarındaki zoraki tatlılık ayrı bir hainlik belirtisiydi.” (s.27)

“Gizemli konuları işleyen metinler, dinmek bilmeyen susuzluklarla dolup taşar.” (s.36)

“Roman denilen o zevk ve hüzün aynaları…” (s.57)

“Amerikalılar ve Fransızlar, bir insanın Amerikalı ya da Fransız olmamasına her zaman şaşırırlardı.” (s.71)

“İnsan tek bir sözcük yüzünden yaşamını mahvedebilirmiş.” (s.95)

“Batan gemiden kurtulan birinin bir sala sarılması gibi, biz de okumaya sarılmıştık.” (s.117)

“Anlamamak, yazı yazmak için bulunmaz bir mayadır.” (s.146)

Amelie Nothomb – Açlığın Biyografisi

kitap hakkında
eklemiş Sera zaman: 1:46 PM 0 yorum
Labels: amelie nothomb
Salı, Ocak 19, 2010
Deniz Feneri
“Altı yaşındayken bile bir duygusunu ötekinden ayrı tutamayan; gelecek günlere yönelik tasarıların gölgesini hem sevinçleri, hem üzüntüleriyle, yaşamakta olduğu an’ın üstüne düşüren o çoğunluktandı; çünkü bu kimseler için daha küçücük bir çocukken bile herhangi bir yeni heyecan, doğduğu an’ı, ister verdiği ferahlık, ister bunaltısı ile öteki anlardan ayırıp tek başına vurgulayacak güçtedir.” (s.15)

“Yaşam çetindir; en parlak umutlarımızın söndüğü, çürük teknemizin karanlıkta yok olduğu o efsane ülkesine geçiş de her şeyden önce yüreklilik, doğruluk, tüm acılara dayanma gücü isteyen bir geçiştir.” (s.16)

“Zihinden geçen düşünceleri izlemek, not edilemeyecek kadar hızla konuşan bir sesi izlemek gibiydi.” (s.39)

“İnsan bir ekspreste giderken okuduğu sayfadan başını kaldırıp pencereden dışarı baktığında, gözüne ilişen bir çiftliği, bir ağacı, bir bölük kulübeyi, nasıl okumakta olduğu şeyin resmiymiş gibi, o şeyi doğruluyormuş gibi görür ve ondan sonra, nasıl güçlenmiş, güven bulmuş olarak önündeki kitaba dönerse, öylece ona da, birbirinden hiç ayırt etmeden baktığı karısı ve çocuğu ona güç ve güven verdi.” (s.49)

“İki bin yıl nedir ki? Gerçekten de bir dağ tepesinden aşağı, çağların sonsuz bozkırlarına şöyle bir bakarsanız, bu iki bin yılın ne değeri olurdu ki? Ayakkabınızın ucuyla vurup fırlattığınız taş parçası bile Shakespeare’den daha çok yaşayacak.” (s.52)

“Düşüncelerinde bu kadar yürekli olan bir adam, yaşamda niçin bu kadar korkak oluyordu?” (s.64)

“Yaşamla arasında bir alışveriş sürüyordu; yaşam bir yanda, kendisi öbür yanda; o yaşamdan daha kazançlı çıkkmaya çalışıyordu, yaşam da ondan. Bazen de (kendi kendine olduğu zamanlar) karşılıklı geçip anlaşma yolları ararlardı.” (s.81)

“İnsanın yalnız başına olunca, eşyadan, cansız şeylerden, ağaçlardan, ırmaklardan, çiçeklerden güç alması; onların kendisini belirttiklerini, kendisiyle bütünleştiklerini, kendisini bildiklerini, bir bakıma kendisi olduklarını duyması, kendine duyduğu akıl almaz sevecenliği onlara karşı da duyması -tüm bunlar ne kadar tuhaftı!” (s.86)

“Dünyanın yapamayacağı bir kötülük yoktu.” (s.86)

“Sanki sıradan şeylere karşı sağır, dilsiz ve kör olarak doğmuştu da, sade olağanüstü şeyler karşısında bir şahin gibi güçlü gözleri vardı.” (s.93)

“Neden böyle tüm varlığı, rüzgar önünde bir başak gibi yerlere kadar eğiliyordu?” (s.112)

“Arkadaşlık denen şeyin, en köklüsünün bile, bu kadar geçici oluşu onu şaşırtıyordu.” (s.116)

“Tıpkı bir midye kabuğu gibi kumsalda bir başına kalmıştı; içinden yaşamın çıkıp gittiği bu kabuğu artık kuru tuz tanecikleri dolduracaktı.” (s.173)

“Öyle anlar vardır ki, insan ne bir şey düşünebilir, ne bir şey hissedebilir. Peki ama, insan böyle hem düşünemiyor hem de hissedemiyorsa, nerededir acaba?” (s.240)

“Tüm bedeni, dışından sanki donmuştu ama içinde sonsuz bir hız, bir devinim vardı.” (s.249)

İnsan hem her zaman olduğu gibi, sandalyeyi yine bir sandalye, masayı yine bir masa olarak görsün istiyor, hem de bu şey kendini heyecanlandırsın, coştursun istiyor.” (s.250)

Virginia Woolf – Deniz Feneri
eklemiş Sera zaman: 10:00 AM 0 yorum
Labels: virginia woolf
Pazartesi, Ocak 18, 2010
Sonsuza Uzanan Köprü
“En gelişmiş insanlar, en yalnız olan onlar!” (s.12)

“Bir şeyi yaşamına katmak istiyorsan, zaten orada olduğunu düşün.” (s.19)

“Ne kadar tatsız olurlarsa olsunlar, başımıza gelenler, ne öğrenmemiz gerektiğini öğrenmemiz açısından gereklidirler.” (s.58)

“Herkesin içinde bir yerde üzerinde ‘benimle en fazla buraya kadar ileri gidebilirsin’ yazan demir bir plakayla sıra sıra çiviler vardır.” (s.60)

“Bir yazarın boş bir birinci sayfa ile ne yaptığını bilmek istiyordum. Onların sözcüklerini okuduğumda zihnime ve ruhuma ne yapıyorlardı? Beni seviyorlar mı, küçümsüyorlar mı, yoksa umursamıyorlar mıydı? Bazı yazarların kloroform, bazılarının da karanfil ve zencefil olduklarını saptadım.” (s.96)

“Yüzeye inandığımız için yüzeylerin bizler olmadığını unuturuz.” (s.121)

“Duyarsız insanlarla duyarlı bir bağlantı kurmanın yolu yok.” (s.132)

“Özgürlük mutluluk demekti.” (s.134)

“Yalnızlığın zıttı birliktelik değildir. Karşılıklı yakınlık ve anlayıştır.” (s.141)

“Bütün dillerde anlamı en çok bozulan sözcükler, Tanrı ve sevgidir.” (s.168)

“Hükümetlerin ileri görüşlülüğü hemen hemen sıfırdır ve ahnaklık, şiddet ve yıkıcılık kapasiteleri de hemen hemen sonsuzdur.” (s.253)

“Diğer benlerle tanışmak, düşlerden dünyalar yaratmak ve değişerek oralarda yaşamak.” (s.283)

“Ben senken bilmeyi dilediklerim. Bunları bir zamanki çocuk halimize bir verebilsek!” (s.285)

“Bir insanı çabucak anlamak istediğimde, kitaplığına bir göz atmak yeter.” (s.289)

“Eğer tüm dünya, bütün uzay-zaman bir düş ise, buradan ayrılmak istemiyoruz diye haykıracağımıza, niye başka bir yerde sakin ve mutlu olarak uyanmıyoruz?” (s.297)

“Bir başkasının yanıtlarını dinlediğimizde o kişiyi gerçekten dinlemiyoruzdur. Onlarla konuşurken kendimizi dinliyoruz; şurası doğru, şurası saçma, burası yine doğru diyen kendimizdir.” (s.307)

“Hepimizin kendi gizi, kendi serüveni var.” (s.315)

Richard Bach – Sonsuza Uzanan Köprü
eklemiş Sera zaman: 11:02 AM 2 yorum
Labels: richard bach
Cuma, Aralık 25, 2009
Ay ve Şenlik Ateşleri
“Belki bu insanlar da kendilerini otların üzerine bırakmak ve kurbağaların sesine uymak ve bir kadının boyu kadar bir toprağa sahip olmak ve orada gerçekten uyumak ve korkmamak istiyorlardı. Ve yine de büyük bir ülkeydi burası, herkese yetecek kadar şey vardı. Kadınlar vardı, toprak vardı, para vardı. Ama hiç kimse yeteri kadarına sahip değildi bunların, hiç kimse ne kadar şeyi olursa olsun bir an durmuyordu; ve tarlalar, bağlar ulusal parklar gibiydi, istasyonlarda görülenlere benzer çiçek tarhları, ya da kavrulmuş boş topraklar, dökme demirden dağlar. Burası insanın yerleşip de başını dinleyeceği ve başkalarına ‘İyi ya da kötü buradayım. Bırakın, iyi ya da kötü burada huzur içinde yaşayayım’ diyebileceği bir ülke değildi. Beni korkutan da buydu.”

Cesare Pavese – Ay ve Şenlik Ateşleri (Adam Yayınları)
eklemiş Sera zaman: 12:00 PM 0 yorum
Labels: cesare pavese
Pazar, Aralık 20, 2009
Dur Bir Mola Ver
“Sanatçının işlevi, hayatın sunmadıklarını sunmaktır.” (s.14)

“İçeriğe, bizleri etkileme, harekete geçirme becerisini veren şey üslup; içeriği umursamamızı sağlayan şey üslup.” (s.21)

“Garip şahıs diye bir şey yoktur. Sadece kimi insanlar diğerlerinden daha fazla anlaşılmayı gerektirir o kadar.” (s.20)

“Kendini egzotik biçimlerde hayal eden bir düşçüydü o; bir başka düzlemle, belki de başka bir zaman dilimiyle kendisi arasında köprü görevi gördüğünü düşündüğü hayaller kurardı.” (s.23)

“Rusya’da ne kadar komünizm varsa, Amerika’da da o kadar demokrasi var. Amerikan ve Rus devletleri birbirinin aynı: Ekonomik totalitarizm. Diğer bir deyişle, tüm soruların cevabı, tüm meselelerin çözümü insanları bedenen ve ruhen en mutlu ve sağlıklı kılacak şeyler tarafından değil, ekonomi tarafından belirlenmekte (…) Ekonomik büyüme doğruları hadım etse de, güzellikleri zehirleyip bir kıtayı bok yığınına çevirse de, tüm medeniyeti delirtse de.” (s.47)

“Bir arzunun öyle ahlaksız olduğunu ‘söylemek’ – ya da inanması daha da güç bir soyutlamaya başvurarak bir arzunun gerçeğe dönüştürülmesini kanuna aykırısaymak- o arzuyu ortadan kaldırmaz.” (s.70)

“Yuva yaptılar kalbinin bacalarına, yitirdiğin o kırlangıçlar.” (s.114)

“Kararsızlık tüyleri yarı yarıya yolunmuş bir albatros gibi asılıydı boynuna.” (s.146)

“Otoriter kişiler, iktidar manyaklar, katı dogmacılar.
İktidar hırsıyla yanıp tutuşan, kanunların ve diğer sağlıksız soyutlamaların müptelası olan ve yönetmek, önderlik etmek, sansürlemek, emretmek, ödüllendirmek, cezalandırmak arzusu taşıyan insanlar. Bu insanlar, kertenkele bokları gibi, sevmeyi bilmeyen, ölümden ve dolayısıyla yaşamdan ödleri kopan insanlar. Kaotik olan, kanun tanımayan, serbest hareket eden ve değişen her şeyden korkuyorlar. Doğadan korkuyorlar, hayatın kendisinden korkuyorlar, hayatı reddediyorlar ve böyle yaptıkları için de Tanrı’yı reddediyorlar.
Gezegeni sarmış en korkak ve en korkutucu memeliler; sevgisiz, anal saplantılı, iktidar manyağı otoriter insanlar. Akıllı, güzel ve özgür olan her şeyi mahvediyorlar.
Otorite, ruhun doğumla ölüm arasında maruz kaldığı en zarar verici travma.(…)
Eskiden beri süregelen o acıklı otorite -isyan döngüsünü devam ettirir; zaman zaman suç ya da delilik olarak addedilen faaliyetlere yol açar.” (s.189-190)

“Hayat birisinin içine şans kağıdını koymayı unuttuğu bir şans kurabiyesidir.” (s.225)

“Ancak öznelerinden güvenli biçimde uzak kanal yazarlar üçüncü şahıs motifini kullanabilir ya da tüm sözcüklerin en korkağı olan birinci çoğul şahsı -makalelerde geçen, debdebeli ve dolambaçlı biz’i.” (s.226)

Tom Robbins – Dur Bir Mola Ver(Another Roadside Attraction), Ayrıntı Yayınları
eklemiş Sera zaman: 11:43 AM 0 yorum
Labels: tom robbins
Perşembe, Aralık 17, 2009
Bin Hüzünlü Haz
“Sokak lambalarının yalnızlığını, depolarda uyuyan eşyaların sırnaşıklığını, insanların birçok şeye karşı gözü kapalılığını, şarkıların çaresizliğini, aşkların ciddiyetini ve çocukların saflığını dinliyorum.” (s.18)

“Çeşitli suçların işlendiği göz kamaştırıcı bir dünyadan başka bir dünyaya sessiz sedasız göçmüş gibi oluyorum. Hayatın akıl almaz derecede oyuna dönüştüğü, hayallerin sınırı aşıp aşıp gerçeklere karıştığı, yerini ne idüğü belirsiz kıpırtılarla uzun kuyruklu, güzel güzel yalanların doldurduğu ve her şeyin kelimelerle yaşatılıp kelimelerle öldürüldüğü, acayip ve soluk renkli bir dünyaya…” (s.18)

“Herkes leblebi yer gibi sinir hapı atıyor ağzına, herkes gazetelerin birinci sayfasında pıhtılaşan kanlara göz ucuyla bakıp bakıp susuyor ve herkes adımını ileriye değil de, kendi içine doğru atıyor.” (s.34)

“Hayallerini elektrikli süpürgelerin gürültülerinde öğütüp öğütüp toz torbalarıyla birlikte her gün çöpe boşaltan donuk bakışlı kadınlar…” (s.51)

“Bütün gerçekler gibi gerçek dışı görünen gerçeklerimin derinliğinden, ne ruhumda dev yaralar açan günlük hayatın küçük küçük cinayetlerinden, ne korkularımdan, ne hayallerimden, ne de şehir denen o cehennemden…” (s.66)

“Bir yanım binlerce dala dönüşen zamanın parçalanmışlığından milyonlarca yaprak halinde kıpır kıpır sarkarken, bir yanımı alsın rüzgar, ta uzaklara savursun… Böylece parçalanmışlığım da parçalansın tekrar ve ben, sayısız noktalara saçılıp un ufak olan varlığımı, sayısız noktalardan, sayısız gölgelerle seyredeyim!” (s.74)

“Kendi çizgilerinin içinde uyuyakalmış gibi görünen ağaçların uzaklığına, insanların hayalgücünü harekete geçiren kıpırtıların yokluğuna ve bu yoklukla birlikte ortalıkta dolaşan sessizliğin oraya buraya takıldıkça yırtılıp parçalanan gevşekliğine bakılırsa, orman da tıpkı benim gibi, bu noktada oyalanıyordu sanki.” (s.84)

“…ya günlük hayatın tekdüzeliğini aksatmaktan korkarcasına hep aynı saatte işlerine güçlerine gidiyor, ya da fırsat buldukça bir köşeye çekilerek, kabarıp sönen gevşek bir et yığını halinde horul horul uyuyorlardı.” (s.86)

Hasan Ali Toptaş – Bin Hüzünlü Haz
eklemiş Sera zaman: 12:40 PM 2 yorum
Labels: hasan ali toptaş
Pazartesi, Aralık 14, 2009
Har
“Umutsuzluk seni hapseder, ama kurtuluş bulamazsın o zindanda.
Zayıfın sığınağıdır kelime, güçlünün cümlesinden alır intikamını mutlaka.”

“İhtiyarları anla, onları yabana atma.
Bütün hastalıkları, gencin zalim sağlığından yeğdir zira”

“Çalış ama işe bağlanma.
Çalışmaktır tüm hazları öldüren.”

“Ben diyenin zulmü,